Η νεανική παραβατικότητα και οι έντονοι  προβληματισμοί μιας κοινωνίας

Η νεανική παραβατικότητα και βιαιότητα και οι έντονοι  προβληματισμοί μιας κοινωνίας η οποία αδυνατεί να βρει λύσεις.

Ακολουθήστε μας στο Google news

του Ανδρέα Μουσκάλλη

------------------------------------------------------------------------------------

Το κάθε παιδί που έρχεται στον κόσμο, εισέρχεται σ’ ένα εγκληματογόνο περιβάλλον. Ένα περιβάλλον τοξικό, συγχυσμένο, σκοτεινό και διαρκώς μεταβαλλόμενο. Η είσοδος της τεχνολογίας, το διαδίκτυο, των κινητών τηλεφώνων και όλων των άλλων ηλεκτρονικών ατομικών συσκευών, δυσκολεύει, νοθεύει ακόμα πιο πολύ τις κοινωνικές και ψυχολογικές πραγματικότητες. Οι άνθρωποι ζουν πλέον σ’ ένα εικονικό, ψεύτικο, μακράν από Αρχές και Αξίες κόσμο. Σ’ αυτό το τοξικό, εικονικό περιβάλλον καλούμαστε όλοι , η κοινωνία, να υπερασπισθεί τα παιδιά της, δημιουργώντας ασπίδες ασφαλείς και Άξονες προστασίας των παιδιών και νέων μας. Για να είμαστε ειλικρινείς όμως δεν θεωρώ ότι μόνον η τεχνολογική εξέλιξη, επιβαρύνει τα παιδιά και τους νέους μας, δημιουργώντας ανθρώπους παραβατικούς και βίαιους. Απλώς η αναφορά μου βρίσκει και την ανεξέλεγκτη τεχνολογία ότι αποτελεί στοιχείο ενός εγκληματογόνου περιβάλλοντος.

Οι κύριοι άξονες για την προστασία και θωράκιση των παιδιών μας από το εγκληματογόνο και τοξικό αυτό περιβάλλον, είναι η οικογένεια , το σχολείο, η εκκλησία, το κράτος και οι διάφοροι φορείς. Ολοι οι κύριοι άξονες προστασίας και υποστήριξης των παιδιών έχουν τεράστια προβλήματα και παρουσιάζουν τεράστιες  αδυναμίες και ελλείματα.

Η οικογένεια πάσχει σοβαρά, τα σχολεία δεν αποτελούν χώρους ανθρωπιστικής εκπαίδευσης και παιδείας, η εκκλησία διανύει περίοδο παρακμής παρ’ όλες τις μεγάλες της προσπάθειες και το κράτος και η κοινωνία είναι ανήμπορη να αντιμετωπίσει τις σύγχρονες  τοξικές πραγματικότητες. Η νεανική παραβατικότητα και βιαιότητα, παρουσιάζεται σ’ όλον τον  κόσμο. Σ’ όλες τις χώρες παρουσιάζονται τα ίδια συμπτώματα, διότι σ’ όλες τις χώρες οι άξονες προστασίας των  παιδιών είναι αλλοιωμένοι και παραμορφωμένοι. Παρακολουθώ τις εξελίξεις, την πορεία και το  πολυσύνθετο και δύσκολο αυτό θέμα της νεανικής παραβατικότητας και μελετώ τις συμπεριφορές των παιδιών και νέων, ως ένας ενεργός πολίτης, με διαδρομή αρχικά στο Παιδικό Ποδόσφαιρο, την περίοδο του πολέμου και εισβολής των Τούρκων. Από τις παρατηρήσεις και εμπειρίες μου, σε μια πραγματικά δύσκολη και αβέβαιη περίοδο , βυθισμένοι στην φτώχεια , εξαθλίωση και ανασφάλειες, κανένα παιδί δεν παρουσίασε αργότερα παραβατική ή και βίαιη συμπεριφορά. Τουναντίον όλα αυτά τα παιδιά του πολέμου, δημιούργησαν καλές οικογένειες στην κοινωνία. Ακόμα και παιδιά, ευάλωτα οικογενειακά, ανέπτυξαν και ισχυροποίησαν μια ισορροπημένη προσωπικότητα. Η αξία του συνόλου, είναι  μοναδική. Η αναφορά μου αυτή πενήντα χρόνια μετά, είναι θεωρώ αναγκαία προς προβληματισμό και γιατί όχι για σύγκριση. Οι κίνδυνοι για τα παιδιά πάντοτε υπάρχουν και εναλλάσσονται και διαφοροποιούνται. Προβληματίζομαι για το εύρος και το μέγεθος των σημερινών παραβατικών και βίαιων συμπεριφορών καθώς και την συχνότητα τους.

 

Η καταστροφή δημόσιων υποδομών, η καταστροφή σχολείων και αθλητικών εγκαταστάσεων, η καταστροφή πάρκων, οι επιθέσεις ενάντια δασκάλων και καθηγητών, το έντονο και επικίνδυνο Bulling, η χρήση ναρκωτικών ουσιών , η χρησιμοποίηση κουκούλων, η δημιουργία νεανικών παραβατικών ομάδων με βίαια ένστικτα, οι σεξουαλικές επιθέσεις, οι τροχαίες παραβάσεις, η χρήση οινοπνευματωδών ποτών και γενικά η ασέβεια που παρατηρείται προς την οικογένεια, το σχολείο, την κοινωνία. Στις 13 Δεκεμβρίου όλη η Κύπρος έμεινε,  αποσβολωμένη και αιχμάλωτη, της παραβατικότητας και βίας των παιδιών μας.

Εγινε στην πραγματικότητα  μια επίθεση εναντίον ολόκληρης της κοινωνίας. Πραγματικά πως βρέθηκε τέτοιο μίσος αυτών των παιδιών εναντίον της κοινωνίας, πως βρέθηκε τέτοια μεγάλης έκτασης βία εναντίον της Αστυνομίας, των Σχολείων και τόσων άλλων δημόσιων υποδομών. Η τοποθέτηση πυρκαγιών σ’ όλη σχεδόν την Κύπρο, πρέπει να προβληματίσει ιδιαίτερα και  με σοβαρότητα. Οι πυρκαγιές συμβολίζουν, όπως και οι άλλες ενέργειες , αναρχικές συμπεριφορές και πράξεις. Η Αστυνομία είναι η ασφάλεια της κοινωνίας και όποιος επιτίθεται σαυτή  επιτίθεται σε όλη την κοινωνία και τους θεσμούς της. Οι  ναυτικές φωτοβολίδες οι οποίες ρίχθηκαν εκείνη την σημαδιακή νύκτα μπορούσαν να τραυματίσουν ανεπανόρθωτα ανθρώπους. Ο εκπρόσωπος του Συνδέσμου Αστυνομίας Ισότητας, Ν. Λοϊζίδης, χαρακτήρισε την ρίψη ναυτικών φωτοβολίδων , απόπειρα φόνου. Δήλωση αρκούντως κατανοητή, προειδοποιητική και ανατριχιαστική. Θεωρώ ότι η κοινωνία, οι θεσμοί και το κράτος αναλύουν προσεκτικά τα γεγονότα αυτά και ότι γνωρίζουν τις κοινωνικές παραμέτρους και προβλήματα  που υπάρχουν στις σύγχρονες κοινωνικές ζούγκλες και επηρεάζουν την καθημερινότητα των πολιτών. Ενώ όλοι μας, γνωρίζουμε τις γενεσιουργές αιτίες αυτής της παιδικής και κοινωνικής κατάπτωσης, όλοι μας αναφερόμαστε στις αιτίες και αιτιατά , γνωρίζουμε θεωρητικά τι προκαλεί τις εκρήξεις των παιδιών και των νέων μας, δεν μπορέσαμε να βρούμε λύσεις και να αναχαιτίσουμε την εξέλιξη τέτοιων αντικοινωνικών συμπεριφορών. Τουναντίον, η Βία και εγκληματικότητα αναπτύσσεται ραγδαία και κατατρώγει τα σωθικά της σύγχρονης κοινωνίας.

Το θέμα της νεανικής παραβατικότητας και βίας , πρέπει να βρίσκεται στις κοινωνικές προτεραιότητες μας. Αναφερόμαστε για την νέα γενιά του τόπου μας, της κοινωνίας, μιας μοιρασμένης πατρίδας. Από τις ενέργειες , πράξεις και αποφάσεις μας , εξαρτάται και η αντιμετώπιση της, πριν είναι πολύ αργά και κλάψουμε επί ερειπίων. Η κοινωνία προβληματίζεται έντονα από τα φαινόμενα της παιδικής και νεανικής παραβατικότητας. Η παραβατικότητα, εξελίχθηκε σε βιαιότητα και πολύ σύντομα σε εγκληματικότητα. Οι  παραβάτες πλέον είναι και παιδιά του δημοτικού σχολείου. Η ηλικιακή παραβατικότητα μειώθηκε και προκαλεί το δημόσιο αίσθημα.

Επαναλαμβάνω ότι οι παραβατικές συμπεριφορές παίρνουν ανησυχητικές διαστάσεις, οι κοινωνικές συνθήκες έχουν διαφοροποιηθεί και δεν συγκρίνονται καθόλου με το παρελθόν, όμως μια ανάλυση του παρελθόντος θα είναι διαφωτιστική και ωφέλιμη.

 

 

Συμφωνούμε όλοι ότι η χαλάρωση της οικογενειακής πειθαρχίας και των Αρχών  και Αξιών, λόγω διαφόρων έντονων προβλημάτων είναι από τις βασικές αιτίες της δημιουργίας και της έξαρσης του φαινομένου. Η οικογένεια είναι ο θεμέλιός της κοινωνίας και ο διαμορφωτής της προσωπικότητας των παιδιών. Η οικογένεια έχει πρώτιστο καθήκον και υποχρέωση για την επιβίωση και συντήρηση τους, την προστασία και παρακολούθηση, τον έλεγχο και την διαπαιδαγώγηση, η οικογένεια πρότυπο για τα παιδιά, να έχει επικοινωνία και συζήτηση μαζί τους , η οικογένεια είναι απόλυτα υπεύθυνη για το μέλλον των παιδιών της.

Αν σ’ όλες αυτές τις ευθύνες της , η οικογένεια αντιμετωπίζει δυσκολίες και προβλήματα, οφείλει να επιζητά βοήθεια και στήριξη , από τους Δασκάλους, καθηγητές, των φορέων της γειτονιάς και  τους κράτους, της πολιτείας. Αντιλαμβάνομαι πλήρως τις μεγάλες και έντονες πιέσεις, που έχει μια σημερινή οικογένεια. Οι πιέσεις είναι  πανταχόθεν γι’ αυτό η αναζήτηση βοήθειας είναι μια ρεαλιστική και απαραίτητη προσέγγιση. Η επίρριψη ευθυνών σε άλλους εκτός από τους εαυτούς τους, δεν θεωρώ σωστή , λογική και θαρραλέα πράξη. Πρώτιστη ευθύνη, βαραίνει την οικογένεια, την μάνα , τον πατέρα , το οικογενειακό περιβάλλον.

Ιδιαίτερα στις μικρές ηλικίες η διαπαιδαγώγηση και τα πρότυπα είναι το θεμέλιο στα οποία τα παιδιά θα κτίσουν την προσωπικότητα τους. Θεωρώ ότι εύκολες δικαιολογίες, ανύπαρκτος δήθεν χρόνος, αρνητικές συμπεριφορές, παραμέληση των παιδιών, μεταβίβαση ευθυνών, εκ μέρους της οικογένειας, του πατέρα και της μάνας, είναι απαράδεκτες και καταδικαστέες. Τα  παιδιά μιας οικογένειας, είναι ο πλούτος της και έχουν τεράστιες ευθύνες στην προστασία τους και στην περιφρούρηση  τους. Το κράτος, η πολιτεία, έχει σίγουρα τις ευθύνες τους. Πρώτιστα όμως έχουν οι γονείς, η οικογένεια. Διότι θεωρώ ότι η συνεχής και εύκολη μεταφορά ευθύνης, από τον ένα θεσμό στον άλλο, δεν βοηθά τα παιδιά στην σωστή ανατροφή και ανέλιξη τους και δίδεται χώρος για συγχιστική και ανεύθυνη ερμηνεία μας.

Η συνεργασία οπωσδήποτε είναι απαραίτητη και  αναγκαία. Ο κάθε ένας όμως αναλαμβάνει πλήρως τις υποχρεώσεις και τα ιερά του καθήκοντα.

Το σχολείο ως ο κατ’ εξοχή πυλώνας αναμόρφωσης της  κοινωνίας και στήριγμα και υποστηρικτής της οικογένειας , οφείλει με σεβασμό , αγάπη, υπομονή, ανεκτικότητα και έντονη προσπάθεια και συμπεριφορές , να δώσει στα παιδιά μόρφωση, γνώσεις, παιδαγωγική εκπαίδευση, ψυχολογική στήριξη, θετικά πρότυπα, συνεχή και συχνή επικοινωνία και συζήτηση. Το σχολείο πρέπει να μετατραπεί σ΄ένα ανθρωπιστικό σχολείο στο οποίο να μην δίνει μόνο γνώσεις , αλλά να ενδιαφέρεται κυρίως για τις Αρχές και Αξίες , για τις αρετές που πρέπει να διέπουν τα παιδιά μας.

Για την αγάπη, ευγένεια, συμπόνοια, αλληλεγγύη, φιλία , εν συναίσθηση, υπερηφάνεια, ευαισθησία, υπευθυνότητα, σοβαρότητα, ταπεινότητα, πειθαρχία. Στην σύγχρονη εποχή με τους  τόσους πειρασμούς  και προκλήσεις, συγχύσαμε την πειθαρχία και την τιμωρία , με τα δικαιώματα και τις ευθύνες των παιδιών. Οφείλουμε να επαναφέρουμε την αίσθηση καθήκοντος, την υπευθυνότητα και τις τιμωρίες. Οφείλουμε να εξηγήσουμε με πειστικότητα στα παιδιά και στους νέους ότι δεν έχουν μόνο δικαιώματα και ελευθερία , αλλά ότι έχουν και ευθύνες και τιμωρίες και ότι η κοινωνία απαιτεί από αυτούς να μην θεωρούν τα δικαιώματα τους , ως άλλοθι στις παραβατικές τους συμπεριφορές. Εχω  την ισχυρή άποψη ότι η πειθαρχία είναι ανεκτή και αρεστή σε όλους  τους ανθρώπους και ιδιαίτερα στα παιδιά, εξαρτάται όμως ποιος, πότε και πως την επιβάλλει. Αυτή η παράμετρος πρέπει να μας καθοδηγά στις ενέργειες, πράξεις, αποφάσεις και συμπεριφορές μας. Άλλη διάσταση έχει η ελευθερία και η ανεκτικότητα και άλλη διάσταση η διάλυση κάθε λογικής και πειθαρχίας.  Η λέξη πειθαρχία εκλείπει παντελώς από το λεξιλόγιο και τις πολιτικές μας. Η πειθαρχία δεν είναι εξαναγκασμός , είναι υπευθυνότητα και σεβασμός και οφείλουμε όλοι μας να την επαναφέρουμε ως μια σημαντική αρετή και αξία, ως μια μοναδική για παιδαγωγικούς, φιλοσοφικούς και ψυχολογικούς εκπαιδευτική παράμετρος και διαδικασία. Το οργανωμένο κράτος, η πολιτεία με τους θεσμούς και φορείς του, οφείλει με τις αποφάσεις και ενέργειες  του, να στέκεται δίπλα στα παιδιά και τις οικογένειες τους, καθώς και σ’ όλους τους φορείς οι οποίοι εμπλέκονται στην δύσκολη αλλά απαραίτητη αυτή διαδικασία. Ισχυροποίηση της παιδείας, των σχολικών μονάδων, των κοινωνικών υπηρεσιών, των φιλανθρωπικών εθελοντικών οργανώσεων, των αθλητικών συλλόγων, των πολιτιστικών οργανώσεων και ειδικότερα των τοπικών, των δήμων και κοινοτήτων. Ολη η κοινωνία, σύσσωμη πρέπει  να εμπλακεί σ’ αυτό το πολύ δύσκολο και πολυσύνθετο έργο. Αυτό μαρτυρά μια κοινωνία αλληλεγγύης, σεβασμού, αγάπης , ευθύνης. Αυτό θα μαρτυρά  ανησυχία και αγάπη προς την πατρίδα. Τα νέα παιδιά όπως συχνά αναφέρουμε αποτελούν το χρυσό μέλλον της κοινωνίας μας. Να ενδιαφερθούμε άμεσα και πρακτικά όχι μόνο θεωρητικά και κριτικά.

Για να δημιουργήσουμε μια κοινωνία ασφαλή , με ηρεμία και συν αντίληψη, μια κοινωνία με συνοχή και αξίες , μια κοινωνία για την οποία όλοι να νοιώθουμε υπερήφανοι. Είμαστε μια μικρή χώρα, με μικρή κοινωνία. Θεωρώ ότι αν συνεργασθούν όλοι οι φορείς του κράτους και της κοινωνίας με εν συναίσθηση, αποφασιστικότητα και σκληρή δουλειά , διαλεκτικά μπορούμε να αλλάξουμε την σημερινή απαίσια και επικίνδυνη κατάσταση.

Το κράτος προοδευτικά οφείλουμε να ομολογήσουμε , ότι συνεισφέρει στην απάμβλυνση των προβλημάτων στην οικογένεια. Δεν πρέπει να είμαστε ισοπεδωτικοί στις εκτιμήσεις μας και να μην δίνουμε χώρο για αποφυγή των ευθυνών και την μεταφορά τους σε άλλους, κυρίαρχο γνώρισμα της κουλτούρας του λαού μας. Υπάρχουν θεσμοί στον τόπο μας, οι οποίοι ασχολούνται διαρκώς με την οικογένεια. Άλλες χώρες όπως πληροφορούμαι , έχουν δημιουργήσει και Υπουργεία Οικογένειας αφουγκραζόμενες τις σύγχρονες προκλήσεις, συνθήκες και προβλήματα, του πρωτογενούς κυττάρου μιας κοινωνίας, της οικογένειας. Αντιλήφθηκαν γρήγορα ότι βασική , σταθερή και  σημαντική αιτία των παραβατικών και βίαιων συμπεριφορών των παιδιών και των νέων είναι η οικογένεια και η λειτουργία της. Σ’ αυτό το θεσμό πρέπει να εγκύψουμε, να βοηθήσουμε, να δυναμώσουμε και προστατεύσουμε με όλα τα μέσα και εργαλεία  που διαθέτουμε,. Τα παιδιά τροφοδοτούνται από την οικογένεια με τις εικόνες, ερεθίσματα, συμπεριφορές κουλτούρα. Οι γονείς οφείλουν να γνωρίζουν το μέγεθος της μεγάλης τους ευθύνης, έναντι των παιδιών τους και ευρύτερα της κοινωνίας, της πατρίδας τους. Οφείλουν να γνωρίζουν τους φίλους τους, τις σχέσεις τους, πως συμπεριφέρονται, τις σχέσεις τους με τα ναρκωτικά και τα οινοπνευματώδη ποτά , φυσικά πριν είναι αργά , να είναι σε εγρήγορση και υποψιασμένοι, τακτική επαφή με τους δασκάλους και καθηγητές τους.

Οι γονείς, ο πατέρας και η μάνα , η γιαγιά και το στενό οικογενειακό περιβάλλον να είναι θετικά πρότυπα για τα παιδιά τους. « Παρά χίλιες συμβουλές δώσε στο παιδί ένα πρότυπο» λένε οι ειδικοί δάσκαλοι.

Από την διαδρομή μου στον αθλητισμό και τις εμπειρίες που αποκόμισα από αυτή την μοναδική διαδρομή, έχω την υποχρέωση και το καθήκον να καταθέσω τις απόψεις μου. Χωρίς πάθος και υπερβολές αλλά με τόλμη και ειλικρίνεια. Στον τόπο μας, θεωρώ ότι ο αθλητισμός και ο πολιτισμός αποτελούν δυναμικούς , πρακτικούς τρόπους αναχώματος από κάθε αρνητική συμπεριφορά των παιδιών και των νέων.

Αποτελούν φωτεινούς φάρους στο σκοτάδι , που πλάκωσε τις παγκόσμιες κοινωνίες. Ο αθλητισμός και ο πολιτισμός, μορφώνουν και διαμορφώνουν καλύτερες κοινωνίες, καλύτερους ανθρώπους, με αρετές και αξίες.

Ο αθλητισμός είναι πολιτισμός. Στην μικρή μας πατρίδα, λειτουργούν Ακαδημίες Ποδοσφαίρου και απασχολούνται 10,000 χιλιάδες παιδιά. Οι ομάδες αυτές 1,100, είναι κάτω από την ηγεσία της ΚΟΠ, η οποία οργάνωσε τα  πρωταθλήματα και έθεσε τις βάσεις για καλύτερη οργάνωση και λειτουργία τους. Τα ποδοσφαιρικά μας σωματεία  και ιδιωτικές ποδοσφαιρικές ακαδημίες συντηρούν και αναπτύσσουν το ποδόσφαιρο και τις αξίες του.

Οι ακαδημίες αυτές αποτελούν ανθρωπιστικά σχολεία , τα οποία μέσα από το άθλημα του ποδοσφαίρου, βοηθούν τα μέγιστα στην ομαλή , σωστή , ισορροπημένη και ισχυρή προσωπικότητα των παιδιών μας. Από μερικά τώρα χρόνια  επαναλαμβάνω και αναφέρομαι σ’ αυτό το θέμα, διότι το θεωρώ κεφαλαιώδες κοινωνικοψυχολόγικό εργαλείο για την σωματική, ψυχολογική, κοινωνική και πνευματική ανάπτυξη των παιδιών και των νέων. Το ποδόσφαιρο είναι μια μοναδική δραστηριότητα εκπαίδευσης, ταυτόχρονα του σώματος, της ψυχής και του πνεύματος.

Τα παιδιά ανεξαρτήτως ηλικίας , νοιώθουν την ανάγκη να ανήκουν σε κάποιο σύνολο, έτσι θεωρούν ότι είναι μοναδικοί και νοιώθουν την αναγνώριση. Εάν τα σύνολα αυτά στα οποία κινούνται τα παιδιά μας, κινούνται προς λανθασμένες κατευθύνσεις με ευτελή ενδιαφέροντα και πράξεις, δημιουργούν την ψευδαίσθηση ότι βρίσκονται σε ένα κόσμο χωρίς κοινωνικούς κανόνες αλλά και συνέπειες. Νοιώθουν μια ελευθερία χωρίς να νοιάζονται και να σέβονται την ελευθερία των άλλων.

Η ενασχόληση των παιδιών μας με τον αθλητισμό-πολιτισμό είναι πρωτίστως μια πράξη κοινωνική. Βρίσκονται σε ένα σύνολο ανθρωπιστικό και το οποίο διδάσκει πειθαρχία, δέσμευση, υπευθυνότητα, κριτική σκέψη, αλληλεγγύη, ευγένεια, πνευματική ευμάρεια, ενθουσιασμό, χαρά, αυτοπεποίθηση, ανθεκτικότητα και ανταγωνιστικότητα.

Τελειώνοντας την παρέμβαση μου αυτή , θα ήθελα να επαναλάβω. Οι παράγοντες, οι άξονες οι οποίοι μπορούν αποφασιστικά να λειτουργήσουν ως καταλύτες στην παρακμή που παρατηρείται στην κοινωνία και στην παραβατικότητα και βιαιότητα των παιδιών μας, γενικά και όλων των ανηλίκων, είναι η οικογένεια, το σχολείο, η πολιτεία και οι θεσμοί της, οι κοινωνικές και εθελοντικές οργανώσεις. Σ’ αυτούς τους μοναδικούς παράγοντες ιδιαίτερα δίπλα στην οικογένεια και το σχολείο, χωρίς καμιά επιφύλαξη και δισταγμό, συγκαταλέγεται και ο αθλητισμός και ο πολιτισμός. Το ποδόσφαιρο δέ κατέχει δεσπόζουσα και μοναδική περίοπτη θέση , διότι  το ποδόσφαιρο αποτελεί το καμίνι μέσα στο οποίο καίγονται όλες οι αρνητικές προδιαθέσεις των παιδιών και των νέων μας και μέσα στο ίδιο  καμίνι σμιλεύονται ισορροπημένα , το σώμα , η ψυχή και το πνεύμα των παιδιών μας, η προσωπικότητα και ο χαρακτήρας τους.

 

Ανδρέας Μουσκάλλης

Προπονητής Ποδοσφαίρου

 

25/12/2024                              

 

 

BEST OF THEMASPORTS